Reza Sarafraz åbne brev til USAs ambassadør i Danmark d. 21.01.2005

 

Den amerikanske ambassade i Danmark

Att. ambassadør Richard N. Swett

Dag Hammarskjölds Allé 24
2100 København Ø

 

Helsingør Fredag den 21.01.2005

 

God dag herre ambassadør

Her er noget jeg vil fortælle dig, og jeg håber, du vil fortælle det videre til det hvide hus. Selv om du selv er bekendt med det, jeg vil fortælle, finder jeg det meget vigtigt, at du hører det fra mig, en iraner.

 

Søndag den 27. jan. 1985 kom jeg til Danmark, det er årsdag for mig. Nu er der gået 20 år af mit liv som flygtning og hjemløs her i Danmark. I alle de år har jeg ikke set minefamilie og mit land. I 1979 var jeg student i Iran. Shahen havde, i skygge af jeres politiske og militære hjælp, oprettet en totalitær magt. Jeg kan tydeligt huske, da R. Nixon kom til Teheran. De universitetsstuderende protesterede mod besøget og de blev skudt. Vi mindes dem, den dag i dag, Mrs. C. Rice. Henry Kissinger måtte huske det endnu. Vores ønske var, at vi skulle selv bestemme over vores liv og land, derfor gik vi på barrikaderne. Shahen og Jimmy Carters administration kaldte os som ønskede frihed og ligeværdighed, for terrorister.

 

Shahen gik af, de bedre organiserede præster kom til og stjal magten fra folket. En sort skygge og et brutalt regime faldt over os, og vores land og tusinder af liv gik tabt. Universiteterne åbnede igen. Som andre medstuderende gik jeg igen på barrikaderne for frihed og et bedre liv, og blev derfor ”renset ud” af universitet og mit job. Til sidst var livet var for farligt, og ligesom mange af mine landsmand var jeg nødt til at forlade landet. Og kom i Danmark til at høre på alle de grimme, kolde og umenneskelige udtalelser og holdninger, som Pia Kærsgård har bygget et parti op omkring. Om mig som ”et problem”, ikke et som et menneske, en der nasser på det danske samfund og får en masse forærende, cykler og job i rengøringsfirmaet ISS. Jeg ved ikke rigtigt, om hr. Mærsk M. Møller vil transportere mig og mine cykler gratis hjem til Iran en dag, ligesom han uden tøven træder til når jeres krigslegetøj skulle til Irak, selv om han havde travlt med at bygge operahus i København til de civiliserede og kultiveret sjæle. Iran ligger jo heller ikke så langt fra de irakiske olieplatforme.

 

I alle de år krigen mellem Saddam og Khomeinis regime var i gang, ydede I og jeres arabiske venner (Kuwait, Egypten, Jordan og Saudi Arabien) Saddam fuld støtte og skabte helvede for begge befolkninger. For resten hvem er den reelt ansvarlig for giftgas massakren i Halabja? I har ikke set grund til at mægle i krigen og arbejde for at skabe fred. Fordi jeres politiske og økonomiske interesse og doktrin bestemte salg af krigslegetøj til begge syge parter til mange gange over den normale pris. Og af overskuddet skaffede I bedre velfærd for jeres borgere og jeres ”civiliserede” land, eller I støttede kontra i Nicaragua, og efterlod nu begge, Iran-Irak, som lugtede af krudt og blod, i ruiner. Vi husker stadig USA’s støtte til Saddam Hussein, selv i den mørke periode af krigen, hvor Saddam brugte giftgas mod iranerne og kurderne. Hundredetusinder døde og mange tusinder af den samme befolkning, som Bush administrationen i dag påstår, at de støtter, er invalide af giftgassens eftervirkninger og fylder stadig sengene i de private hjem eller på sygehusene og er en stor økonomisk belastning for samfundet. Er det I kalder for at skabe magtbalance og fremme friheden? Hvem er dum her? Vi har betalt en høj pris indtil nu. Man skal være dum og naiv for, at ikke forstå hensigterne i jeres politik,

 

Og nu har I måske drømt et andet scenario for Iran, måske for at bruge Mojahedin Khalq som jeres håndlangere og vores fugleskræmsel. Ligesom scenarioet med Ahamed Chalabi i Irak. Mojahedins Khalqs politiske karakter og patriotisme er velkendt for den iranske befolkning, både i Irak under Saddam og nu i jeres beskyttende lejr. For resten var de ikke registreret i jeres såkaldte liste over de terroristiske grupper, skulle de ikke en tur på Cuba eller hvad? Hvorfor gør I jer til grin? Eller vil I måske igen føre statsterrorisme efter præsterne er væk?

Er det I kalder for ”respekt for andre”? Er det, der viser ”fredsvagterne” ved deres missions udførsel i Abu Ghraib? Det minder os lidt om den frygtede Avin fængsel i Teheran, shahen havde bygget.

 

 

Sidste år var halvtredsårs dagen for det kup, I og Britannien lavede for at fjerne den folkevalgte iranske primeminister Dr. Mussadegh i 1953. Halvtreds års dagen for jeres støtte til demokrati i Iran. Han ønskede at nationalisere olien og at Iran fik styr på sin naturrigdom. Efter kuppet har jeres bødler under navnet demokrati og frihed medført rædsel i mit folk og al protest blev besvaret med tortur, lemlæstelse, fængsling og død. At ytre sin mening var lige med arrestation.

For resten, skylder I ikke mig en definition på ordet ”terrorisme”. Og hvem er de der, de ”terrorister”?

 

 

Dette er et kort resumé af jeres sorte karakterbog for de sidste halvtreds års indblanding i de iranske indenrigspolitiske anliggender. I dag er størstedelen af mit folks problemer i direkte forbindelse med den politiske, militære og økonomiske indblanding i de halvtreds år.

 

 

”Vi efterspørger ikke nogen jeres støtte” Lad os være i fred!

 

I har indtil nu ikke erkendt, men tværtimod forhindret vores medbestemmelse, valg, et menneskeligt liv, fred og frihed. I er direkte og indirekte indblandet i mit folks død og ødelæggelser, og det er jeres lands velfærd bygget op på. 

 

I modsætning til jeres ønske om, at vi skulle være glemsomme, vi husker stadig alle jeres handlinger!

Og med en undskyldning for ”60 års forkerte politik i mellemøsten” fra G. W. Bush får de døde fanger ikke deres liv tilbage. Selv om man genkender nogle af ”fredsduerne” i Bush administrationen fra den tid.

 

Mullaherne var bedre organiseret i 1979, fordi USAs mange årige globale teori var, for at hindre utilfredse masser til at går over til venstreorienteret grupper, skulle man sætte gang i de religiøse kræfter, og det er det politik, befolkning i Mellemøsten og ”Den Civiliserede Verden” betaler prisen for i øjeblikket.

 

Man skulle tro alle kendte til tyngdeloven. Alt det du kaster op, falder ned på dig selv en dag.

Jeg tvivler et sekund ikke, at i kæmpen mellem frihed og frugt, hvor det iranske folk stå. Det har de bevist i 1979 og nu i disse dage, men jeg tror simpelthen ikke på jer og jeres påstand at ”at I stå på deres side”.

Jeres snak om demokrati i Iran og støtte til den iranske befolkning i kampen om frihed er ikke andet end løgn og sludder. Det er ikke andet, end at I har hvæsset kløerne for at få greb om landet, og I er gået fra forstanden ved lugten af olien. Hvordan skulle jeg og mit folk nu tro på jeres støtte til demokrati, når I altid er gået, og stadig går, plyndringens, magtmisbrugets, undertrykkelsens og voldens vej? Når fredsvagterne; Rumsfeld, Wolfowitz, Cheney, fra ”de 60 års udførte forkerte politik” har ordene endnu. Er dette virkelig de mænd, som skal forsvar friheden og demokrati?

 

 

Vi iranere, har gang på gang oplevet, at USA’s administration står på den side, hvor ”Deres” politiske- og økonomiske interesse står. Det amerikanske doktrin sagde en ting i 1953, noget andet i 1979 og noget tredje i 1980’erne ved Irak-Iran krigen og den fjerde nu er, at De vi vil støtte befolkningen i Iran i kampen mod det totalitære regime. Nå, det her er noget nyt. Hvad mon er ”Deres” plan denne gang. I dag er den kolde krig jo over stået, og vores store nabo USSR er for længst faldet fra hinanden, og afskrækkelses-effekten er væk, ”De” er ene supermagt og ene om at bestemme smagen og bidderne af kagen. Kommer Anders Fogh Rasmussen mon med sin STOR farlig ubåd? Og hvad mon med T. Blair, selv om han er fra ARBEJDER PARTIET? Sidste gang i 1953 under Eisenhower var der jo W. Churchill, da I skulle ”BEFRI OS”.

 

I den situation, står jeg der, hvor mit folk står. Jeg var hverken med Shahen eller Khomeini, og min protest mod dem er ligeså dyb, som protesten mod besættere af mit land.

I må forstå og gøre jer klart, at i Iran står I ikke kun overfor Khomeinis regime.

Hvis kampen for frihed og ligeværdighed mellem verdens borgere er terroristisk, JA, så er jeg en terrorist.

 

Den iranske befolkning, skal selv bestemme over dem selv og vælge hvilken slags regering, de vil have, men ikke Jer.

Vi vil være fri for diktatorer og have selvbestemmelse over vores land og være ligeværdig partner på den internationale politiske, økonomiske og kulturelle scene.

 

Konsekvensen af jeres støtte til den undertrykkende politik er gro bunden for den terror og uro, der desværre tage mange uskyldig liv med sig.

Vi ønsker ansvarlighed, frihed, tryghed, social retfærdighed og omsorg ikke kun for ” Den Civiliserede Verden”, men for hele menneskeligheden.

 

I kampen mod præstestyret, ”lad os være alene”

 

Hvis nogen lande vil hjælpe den Iranske befolkning med at fjerne præstestyret, så kunne de gennemføre den totale økonomiske blokering.

 

Er man ikke selv villig til at lære fra historien, vil gentagelse af historien tvinge en til det. Livet har mange nuancer, men kun en nuance for menneskelighed.

 

For over 1000 år siden sagde den kendt Iranske digter, SadEY, at: ’’Menneskeheden er ligesom en krop, gør ondt det et sted, føles det over hele kroppen’’.

Hvor er næstekærligheden Mr. Bush? Skal vi vende den anden kind til igen og igen, til flere lussinger, Mrs. Condolezza Rice? Aldrig i livet.

Man kan ikke have kærlighed, frihed, retfærdighed, demokrati, røveri, svindle, bedrag, ødelæggelse, tortur, manipulation, undertrykkelse, løgne, alt det her i samme taske. Eller kan man? Ja måske, bare man sidder ”OVER THERE”.

Frugt og misbrug er altid så godt flettet sammen i jeres politiksdoktrin, hvad der angår mit land.

I har gode læsefærdigheder, I læser jo ellers godt op fra papiret, vis mig et acceptabel bevis for det modsatte af det du har lige hørt fra mig, Mrs. Rice. Ord er ord!

 

 

 

Med håbet om frihed og venskab for alle verdens borgere.

 

 

 

 

 


Afsender:

Reza Sarafraz

xx

xx

 

 

 

 

 

Til orientering:

Den amerikanske ambassade

Kopien af dette brev er sendt til alle aviser i Danmark.

Alle politiske partier

Statsministeren

Folketinget

Udenrigsministeriet
Indenrigsministeriet
Integrationsministeriet

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Den amerikanske ambassade i Danmark

Ambassadør Richard N. Swett

Dag Hammarskjölds Allé 24
2100 København Ø

Helsingør Fredag den 21.01.2005

 

با سلام جناب سفير

من با شما سخنی دارم و اميدوارم که آن را به گوش کاخ سفيد برسانيد.

هر چند خود شما از همه گفته های من آگاه هستيد، باز بيهوده نخواهد بود که آنرا از من، يک ايرانی، بشنويد.

من روز يکشنبه 27 ژانويه 1985 به دانمارک آمدم و بزودی بيستمين سالگرد آن است.

من اکنون بيست سال است که پناهنده و دربدر، در کشور دانمارک هستم و در اين چندين ساله نه بستگانم و نه کشورم را ديده ام. در 1979 من در ايران، يک دانشجو بودم. شاه در سايه ياريها و پشتيبانی های سياسی و نظامی شما، حکومت خودکامه داير کرده بود. من آن روزی که نيکسون به ايران آمد را بخوبی به ياد دارم. دانشجوهای دانشگاهها برای اعتراض به اين ديدار دست به پياده روی در خيابانها زدند و پاسبانها و ارتش شاه آنها را به گلوله بست. ما هنوز سالگرد آن روز را برگزار می کنيم، خانم رايس و هنری کسينجر بايد هنوز آن روز را بياد داشته باشد. آرزوی ما اين بود که خود سرنوشت خود و کشورمان را در دست داشته باشيم، و برای همين به خيابانها ريختيم. شاه و دولت کارتر، ما که خواهان آزادی و حقوق برابر شهروندان بوديم را، "تروريست" خواندند.

شاه رفت و ملايان که سازماندهی بهتری داشتند رهبری انقلاب را از مردم ربودندند و سياهی دولت خمينی بر ما و کشورمان سايه انداخت و هزاران زندگی پاک و بی گناه را به نيستی فرستاد. با باز شدن دوباره دانشگاهها، من به همراه دوستانم، از برای آزادی و حقوق برابر و زندگی بهتر، باز به خيابانها ريختيم. از دانشگاه و کار پاکسازی شدم. زندگی برايمان در خطر بود و همانند بسياری از شهروندان ايرانی، می بايستی کشورم را ترک کنم......و به کشور دانمارک آمدم تا سخنان زشت و سرد و انسان بدور کسانی مانند پيه کسگو را بشنوم، که بسياری از هم انديشان خودش را در گروهی گرد آورده. آنها ما را نه همانند يک انسان بلکه يک مشکل می بينند که مفتخواری می کنيم و دوچرخه رايگان می گيريم و کارهای پيش پا افتاده در ای اس اس را از چنگ مردم دانمارک در می آوريم. من نمی دانم که روز باز گشتم به ايران، آيا آقای ای پی مولر دست ياری به سوی من دراز می کند که اسباب خانه و دوچرخه مرا رايگان به ايران ببرد، همانگونه که ايشان بی درنگ و بودن اينکه از ايشان پرسيده شده باشند، برای بردن جنگ افزارهای شما پا پيش گذاشت، هر چند که ايشان سخت سرگرم ساختن اپرا برای مردم "متمدن و فرهنگ دوست" در گپنهاگ بود. سکوهای نفتی ايران نبايد چندان هم از سکوهای نفتی عراق دور باشد.

در همه دوران جنگ صدام با خمينی، شما به همراه دوستان عربتان: کويت، اردن، مصر و سعودی، او را ياری کرديد و برای مردم دو کشور جهنم آفريديد. راستی گناهکار اصلی در کشتار مردم حلبچه کيست؟ شما بجای کوشش برای صلح، راه ديگری را در پيش گرفتيد، زيرا سود سياسی و اقصادی شما اينگونه ايجاب می کرد که راه فروش نيازهای جنگی با بهايی چندين برابر گرانتر به هر دو کشور ايران و عراق را پی بگيريد. و از سود پولی آن کشور خودتان را آباد و زندگی مردم تان را بهتر کرديد و يا که جنبش راستگرايانه را در نيکاراگوئه ياری رسانديد و سر زمينهای ايران و عراق، که در بوی خون و باروت شناور بودند، ويران شدند. من هنوز ياری و پشتيبانی شما را در تاريکترين روزهای آن جنگ خانمانسوز، روزی که صدام در برابر مردم بينوای کرد و سربازان ايرانی از گازهای سمی استفاده می کرد را بياد دارم. همان مردمی که امروز دستگاه بوش ادعای پشتيبانی آنها را دارد، آن روز صدها هزار کشته را پذيرا شدند و هزاران معلول از اثرات سم، امروز تختهای بيمارستانها و خانه را پر کرده اند و يکبار بزرگ اقتصادی بر دوش کشور و مردم بيچاره هستند. آيا اين همان است که شما نامش را "آفريدن بالانس قدرت در منطقه و پشتيبانی از آزادی" گذارده ايد؟

ديوانه و ناآگاه در اينجا کيست؟ ما بالاترين بها را تا امروز پرداخته ايم، تنها مردم ناآگاه و ساده انديش هستند که به اهداف سياسی شما پی نمی برند.

و اکنون شايد شما خواب نمايش ديگری را برای کشور من ديده ايد، که مجاهدين خلق را دست نشانده خود و مترسک ما کنيد. مانند همان بازيگری که آقای احمد چلبی در عراق برای شما بازی کرد!! کارنامه سياسی و ميهن پرستی مجاهدين، چه در عراق دوران جنگ با خمينی و اکنون در اردوگاههای شما در عراق، بر همه مردم ايران روشن است. راستی مگر آنها در ليست گروههای به اصطلاح "تروريستی" شما نبودند که می بايستی يک سر به کوبا می زدند يا نه؟! چرا خودتان را مسخره می کنيد. شايد باز در پی برپايی حکومتی بر پايه ترور دولتی در ايران پس از ملاها هستيد.

آيا اين است آنچه که شما نامش را "احترام به ارزش های انسانی و آزادی" گذارده ايد؟ آيا اين همان است که سربازان آزادی شما در زندان صدام ساخته ابوغريب به نمايش می گذارند؟ اينها همه مرا به ياد زندان ترسناک اوين شاه ساخته تهران می اندازد.

پارسال پنجاهمين سالگرد کودتای شما و بريتانيا،  برای از ميان برداشتن دولت انتخابی مردم ايران، دکتر محمد مصدق، بود. "پنجاهمين سالگرد پشتيبانی شما از دموکراسی در ايران". تنها آرزوی آن مرد ملی کردن نفت و خودگردانی منابع طبيعی کشور بود.

پس از آن کودتا دست نشاندگان شما بنام "آزادی" بدترين چپاول ها و فشارها را به مردم من روا داشتند. کمترين خرده گيری با زندان و شکنجه همراه بود. آزادی سخن برابر با زندان بود.

راستی گمان می کنم بهتر است برای يکبار هم که شده معنی تروريست را برايم بازگو کنيد؟ و اينکه اين تروريستها چه کسانی هستند؟

 

اين بود کوتاه شده کارنامه سياه دخالتهای شما در زندگی سياسی پنجاه ساله گذشته ايران. امروز بيشتر گرفتاری های مردم من از کارکردهای سياسی، نظامی و اقتصادی شما در اين پنجاه سال گذشته سرچشمه می گيرد.

 

ما از شما درخواست ياری نکرديم، ما را تنها بگذاريد!

 

شما تاکنون نه که حق تعيين سرنوشت، انتخاب، زندگی انسانی و آزاد ما را برسميت نشناخته ايد، که راه رسيدن ما به اين خواسته ها را نيز بر ما بسته ايد. شما دستهايتان، مستقيم و غير مستقيم آلوده به خون مردم و ويرانی کشور من است و کشورتان آباد و بانکهايتان انباشته از پولهای کشور من.

بر خلاف اينکه شما دوست داريد ما فراموشکار باشيم، ما هنوز کارکردهای شما را فراموش نکرده ايم، با پوزش خواستن جورج بوش از کارکردهای شصت ساله گذشته آمريکا در خاور ميانه، نيز هيچ زندانی در خون افتاده ای زندگيش را باز نخواهد يافت. در جاييکه از آن روزها، هنوز "فرشتگان آزادی" ايی در دستگاه بوش ارباب سخن هستند.

اگر ملاها سازمان دهی بهتری داشتند، ريشه در اين دارد که سياست جهانی آمريکا در دهه های جنگ سرد بدينگونه بود که برای پيشگيری از پيوستن جوانان به گروه های چپ گرا، می بايستی گروههای مذهبی را پشتيبانی کرد و نتيجه همين شاهکار سياسی است که امروزها مردم خاورميانه و "دنيای متمدن" بهای سنگينی می پردازند.

اينک همه می بايستی از چگونگی کارکرد نيروی کشش زمين آگاه بوده باشند، که هر چيزی که به هوا پرتاب شده يک روز دوباره بر زمين خواهد افتاد.

در مبارزه برای آزادی و يا برپايی دستگاهی سرکوبگر، من هيچ شکی ندارم که مردم ايران در کدامين گروه ايستاده اند. چون آنها هم در 1979 و هم امروزها اين را نشان داده اند، ولی من هرگز گفته ها و ادعاهای شما را باور نداشته ام که شما پشتيبان آن مردم هستيد. چون هنگاميکه "فرشتگان آزادی": رامسفلد، والف ويتز و چنی از آن دوران به اصطلاح "شصت ساله سياست شما در خاورميانه"، هنوز در دستگاه شما ارباب سخن هستند. آيا بدرستی اين مردان هستند که مبارزان و مدافعان آزادی و دموکراسی هستند؟

سخن شما در باره دموکراسی در ايران و پشتيبانی شما از مبارزه مردم ايران برای آزادی، چيزی نيست جز ياوه و دروغ، چيزی نيست جز اينکه شما دوباره چنگ و دندان برای آن سرزمين تيز کرده ايد و بوی نفت شما را بی هوش کرده. من و مردمم چگونه بايد اين نيرنگ آزادی خواهی شما را باور کنيم، در جاييکه شما هميشه راه چپاول و زور و سرکوب و خشونت را رفته ايد و می رويد.

ما ايرانيان همواره تجربه کرده ايم که دستگاه آمريکا در آن جايی ايستاده است که سود سياسی و اقتصادی و نظامی آن، ايستاده. اربابان سخن در دستگاه آمريکا در سال 1953 يک چيز و در 1979 يک چيز ديگر و در دهه 80 (در سالهای جنگ عراق و ايران) چيز ديگری و امروز چهارمين راه را پی گرفته اند که "از مردم ايران در مبارزه برای آزادی پشتيبانی کنند". اين آهنگ نويی است که من پيش از اينها نشنيده بوديم، مگر چی شده؟ اين گفته شما هر انسانی را وامی دارد که از خود بپرسد: مگر کاسه ای زير نيم کاسه است، ديگر آنها اين بار در پی چه چيزی چيست؟

آهان، جنگ سرد ديری است به پايان رسيده و همسايه بزرگ و شمالی ما چنديست که از پا در آمده و آن نيمچه ترسی که شما از او داشتيد نيز همين جور. شما تنها ابر قدرت شده ايد و خود می توانيد چگونگی مزه و اندازه شيرينی تان را تعيين کنيد. آيا "آناس فو قاسموسن" نيز با آن زير دريايی "بزرگ و ترسناکش" می آيد؟ "تانی بلر" چی، هر چند که او از يک گروه سياسی ديگری است، حزب "کارگر". در سال 1953 که آيزنهاور و چرچيل برای آزادی ما پا پيش گذاشته بودند.

 

در اين کارزار، من آنجا ايستاده ام که مردمم ايستاده اند. من نه با شاه و نه با خمينی بوده ام و تنفرم از آنها، همان اندازه است که از اشغالگران سر زمينم است.

اين را شما بايد بپذيريد و بدانيد که در ايران تنها با حکومت خمينی در گير نخواهيد بود.

اگر مبارزه برای آزادی و حقوق سرزمين خود کاريست تروريستی، آری من تروريست هستم.

 

مردم ايران خود بايد سرنوشت خود و کشورشان را بدست بگيرند و اينکه چگونه حکومتی می خواهند، نه شما. ما از سرکوب و نبود آزادی بيزاريم و می خواهيم مستقل باشيم و در زمينه و پهنه سياسی و اقتصادی و فرهنگی جهان، برابر و همپای ديگر کشورها.

پشتيبانی و ياری شما از سياست سرکوب تاکنون، زمينه ساز پا گرفتن ترور و ناآرامی ايی بوده که متاسفانه امروزها زندگی بسياری را به کام خود می برد.

ما خواهان تعهد پذيری، آزادی، آسايش، برابری انسانها و رفاه هستيم نه تنها برای مردم بنا به گفته شما "دنيای متمدن"، که برای همه مردم جهان.

ما حقوق برابر و احترام بين مردم کشورها را باور داريم و شما زور و چپاول را، اينگونه نمی توانيد برای خود دوست فراهم کنيد....

 

ما را در مبارزه با حکومت ملاها تنها بگذاريد.

 

اگر کشوری خواستار ياری به مردم ايران در مبارزه برای برکناری حکمت ملاهاست، می تواند راه محاصره اقتصادی همه جانبه حکومت اسلامی ايران پی را بگيرد، راهی که هميشه يکی از خواسته های مردم ايران از همه کشورهای جهان بوده و هست. ايران را محاصره اقتصادی کنيد.

 

اگر ما خود نخواهيم از تاريخ بياموزيم، تکرار آن ما را به خود خواهد آورد. زندگی انسان رنگهای گوناگون دارد، ولی انسانيت در زندگی تنها يک رنگ دارد.

 

در بيش از هزار سال پيش شاعر شناخته شده ما سعدی چنين گفت:

بنی آدم اعضای يک پيکرند، ز عضوی که در آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار.

پس کجاست آن ايمان و احساس انساندوستی (شما که خودت را يکی از راهروان دو آتشه مسيح می دانی) آقای بوش؟ آيا ما بايد گونه ديگرمان را نيز برای سيلی ديگری برگردانيم، خانم رايس؟

هرگز!

در يک توبره نمی توان هم، دوستی، آزادی، برابری، دموکراسی و هم دزدی، کلاه برداری، چپاول، ويرانی، شکنجه، نيرنگ، سرکوب و دروغ بار کرد! آيا می شود؟

شايد اگر در دستگاه حکومتی شما بوده باشم، بتوان گفت: آری می شود.....

ترس و نگرانی آفريدن و سواستفاده هميشه با کارکردهای شما در باره کشور من گره خورده....

شما که خواندنتان بسيار خوب است و از آن بهتر، از رو خوانيتان! به من يک مدرک نشان دهيد که نادرستی اين گفته های مرا نشان دهد، خانم رايس! حرف حرف است.........

 

به اميد آزادی و دوستی برای همه مردم جهان

 

رضا سرافراز